Nieoczywisty. Wszystko (poza dialogami, które nie zostawiają niedomówień) dzieje się w sferze domysłów, ale jednocześnie jest wręcz namacalne. Atmosfera gęsta, że można ją kroić nożem.

Zarówno to, co dzieje się pomiędzy bohaterami, jak i wszystkie, nazwijmy to, wydarzenia w tle, uzupełniają się nawzajem. Muzyka, ujęcia kamery, kolorystyka i zdjęcia nadają filmowi magnetycznej i nieziemskiej wręcz atmosfery, która trzyma widza w napięciu przez cały seans. No, właśnie, nic konkretnego się tam nie dzieje, ale ja oglądałam film zaniepokojona. To pewnie siła sugestii reżysera, bo gdyby akcja filmu umieszczona była w zwykłym domu na przedmieściach, a nie tak bardzo przerażającym mieszkaniu, to byłby on po prostu nijaki.

Finału tam nie ma. Początkowo poczułam wręcz, że nic się nie wyjaśniło i prawie 2 godziny czekałam na coś, co nie nastąpiło. Ale pół godziny po seansie wciąż myślę o "The Humans" i doszłam do wniosku, że każdy bohater dźwiga jakiś swój ciężar i nie ma tu mniej lub bardziej tragicznej postaci, ale jednocześnie czuje się, jak wszyscy razem te swoje ciężary dźwigają na wspólnych plecach. Jest to po prostu zwykła rodzina, która ma swoje problemy i wzajemne urazy, pretensje, ale wspiera się, rozumie i kocha. Czy faktycznie dzieje się tam coś nadprzyrodzonego? Pewnie nie. Raczej to tylko reżyser zapędził nas w ślepą uliczkę. Pewnie będą tacy, którzy napiszą, że tak, z bohaterami obecny był ktoś/coś jeszcze, ale i tacy, którzy stwierdzą, że to tylko atmosfera cringe'owego lokum i niepokojące zdjęcia (a to na jakieś plamy na ścianie, a to sylwetki za oknem i jeszcze Momo mówiąca po swojemu). Nie wiem, jaka miała być myśl przewodnia płynąca z filmu i dlaczego reżyser zwykły wieczór w rodzinie tak mocno naszpikował niepokojem. Wiem tylko, że "The Humans" mi się podobał i bardzo mnie zaintrygował.