Recenzja filmu

Nieoszlifowane diamenty (2019)

Na dobry występ Adama Sandlera jego fani czekali naprawdę długo. Choć nie każdy potrafił dostrzec pod płaszczem błazna z Hollywood prawdziwy warsztat aktorski, on sam co jakiś czas dawał tego przykład w takich filmach jak "Funny People" czy "Zabić wspomnienia".  I mogłoby się wydawać, że relacja Sandlera z Netflixem tylko utwierdza ten jego niechlubny portret. 

Lecz osobami, które wierzyły w komediowego aktora, okazał się duet Josh Safdie i Bennym Safdie. Współpraca braci z wielokrotnym laureatem Złotych Malin okazała się zaskakująca dla współczesnego kina.  Kreacja Howarda Ratnera tak wywróciła wizerunek Sandlera do góry nogami, że dziś wszyscy wydają się być niezadowoleni przez brak nominacji do Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową. I ja się pod tym niezadowoleniem podpisuję.



Najnowsza produkcja Netflixa w reżyserii twórców "Good Time" opowiada historię ekscentrycznego handlarza biżuterii Howarda, który po miesiącach zabiegania dostaje przesyłkę zawierającą nietypowy, nieoszlifowany opal. Wiedząc, że kamień jest wart nieprawdopodobnie dużo, zamiast spłacić dług ganiającym za nim gangsterom, postanawia wzbogacić się na jego sprzedaży. Jak się szybko dowiadujemy, Howard prowadzi bardzo zabiegane i chaotyczne życie. Z jednej strony próbuje uporać się z rozpadającą się żydowską rodziną i dorastającymi dziećmi, a z drugiej ucieka przed dwoma oprychami, którzy śledzą jego każdy krok. Sprawy zaczynają się naprawdę komplikować, kiedy do jego salonu przychodzi słynny koszykarz (Kevin Garnett) i prosi go o pożyczenie opalu na jeden dzień. 


Cały chaos i skomplikowane życie bohatera zostaje uwydatnione przez bardzo dynamiczny montaż oraz doskonale dobraną muzykę. Kamera wydaje się być tak samo zabiegana jak Howard Ratner, nie zostawia aktora praktycznie nawet na minutę, a kolory przesycone neonowymi barwami oraz odblaskami złota pomagają wczuć się w życie elit oraz przepych w dużym mieście. W połączeniu z futurystyczną muzyką, która uwydatnia zamieszanie głównego bohatera, dostajemy rewelacyjnie zmontowany obraz. 

Mówiąc o doskonale dopełniających się elementach, nie można zapomnieć o samej charakteryzacji Adama Sandlera. Wygląd Howarda już w samym trailerze przykuwa szczególną uwagę oraz idealnie wpasowuje się w charakterystykę nietuzinkowego hazardzisty, co budzi w nas ciekawość i sprawia, że film oglądamy ze względu na intrygującą kreację aktorską. I na charakteryzacji się nie kończy. Sandler daje nam na małym ekranie kawał dobrego aktorstwa. W końcu jego dziwny, groteskowy akcent oraz nadmierna egzaltacja zostają przedstawione w taki sposób, że każda część kreacji jubilera zdaje się pasować do siebie. W dodatku ekspresyjność, przepych, który Howard sobą reprezentuje, oraz portret cwanego kanciarza szybko zostają pokazane od drugiej strony, ukazując ludzkie słabości bohatera. Wszystko to sprawia, że Adam Sandler staje się główną zaletą filmu, a jakikolwiek inny aktor w roli Howarda wydaje się nam niedorzeczny. 


Film, pomimo, że nie należy do krótkich, ogląda się w mgnieniu oka. W fabule jest tylko kilka pojedynczych przerw na oddech, a napięcie rośnie z każdą minutą. Bracia Safdie prowadzą akcję niezwykle dynamicznie, ubierając wszystko w nowoczesną formę. A gdy dochodzi do punktu kulminacyjnego, twórcy z lekkością potrafią sprawić, że będziemy zagryzać z niepokoju paznokcie. Nie wiem, czemu film został pominięty w nominacjach do Oscarów, ale sam fakt, że Adam Sandler być może wkroczył na nową ścieżkę w swojej karierze, cieszy moje serce jak nie wiem co.